Niet doen, dat is niets voor jou, hadden ze mij gezegd. Dat wist ik eigenlijk zelf ook wel, maar ik ben eigenwijs. De alleenstaanden bleken te bestaan uit vrouwen, die een uitgebluste man hadden thuis gelaten en mannen die al hun hele leven alleenstaand waren, tijdens deze reis alleenstaand zouden zijn en ook de rest van hun leven alleenstaand zouden blijven. Ik werd ingedeeld, dat wil zeggen mijn plaats in de bus was, naast een vrouw, type Barbapapa met bijbehorende steunkousen. Haar handbagage was een niet meer in gebruik zijnde koeltas, praktisch want vierkant. Nu was deze vrouw nog onhandiger dan ik ben. Ik heb haar zakje met vochtige doekjes moeten opentrekken en haar er op moeten wijzen dat ze aan het deksel van het doosje kauwgum moest draaien en niet rukken. Verder was het best een aardig mens. Helaas duurde het vrij lang voor ze uit haar stoel kwam bij de spaarzame busstops. Omdat ik aan het raam zat en geduldig moest wachten (niet één van mijn sterkste eigenschappen) ging op deze manier wel de helft van mijn busstops voorbij.

Wat moet je doen bij het inchecken in een hotel? Je geeft je voucher af en je paspoort. Iedereen weet dat. Handige mensen hebben dan ook het voucher en de pas in de hand, vóór ze de incheckbalie benaderen. Niet deze mevrouw, ter plekke moest zij in haar koelbox gaan rommelen. Ik had er spijt van, dat ik mevrouw eerst had laten inchecken, want weer werd mijn geduld danig op de proef gesteld, Maar ik ben nu eenmaal zeer galant, hoewel er mensen zijn die dit durven te betwisten. Het inchecken duurde lang, de hele alleenstaanden reis duurde lang, erg lang. Ik ben blij dat ik weer thuis ben. Alleenstaand zijn, is zo gek nog niet.

Martin Wings