Omdat het een mooie zwoele zomeravond was, bezocht ik mijn favoriete terras, waar ze mijn favoriete bier serveren. Het terras ligt aan een plein, dat omgeven wordt door terrassen die gebroederlijk naast elkaar liggen. Verder wordt het plein opgeleukt met bomen. Terrassen en bomen worden slechts onderbroken door de onvermijdelijke kerk. Zou de pastoor niet méér mensen trekken als hij vóór zijn kerk een terras zou gaan exploiteren? De winst is dan natuurlijk niet voor de pastoor, maar om de historische kerk te onderhouden en te behouden. Of is dat heiligschennis? Trap ik hiermee katholieken op hun ziel? Mag dit weer niet? Hoe dan ook, ik dwaal weer eens af.

Ik wilde u het verhaal vertellen van een man, een bijzondere man. Iedere avond loopt hij met zijn hondje langs de terrassen. De man is lang en mager, zijn kleding is goed verzorgd en op zijn hoofd staat een bijzondere hoed die perfect bij hem past. Wat bijzonder aan die hoed is kan ik niet omschrijven er zijn nu eenmaal hoeden die gemaakt zijn voor een bepaald hoofd, of hoofden die gemaakt zijn voor een bepaalde hoed. Zelf kan ik geen hoed dragen, ik heb er het hoofd niet voor en daar wilde ik het bij laten. Ook het hondje is keurig verzorgd en past in het totale plaatje. Het hondje geeft de aanwezigheid van de man op het plein legitimiteit. Normalerwijze trekt iemand die langs terrassen loopt bekijks, de terrasbezoekers hebben toch niets anders te doen. Deze man echter draait de zaak om. Hij gaat pontificaal voor een terras staan, met zijn rug naar het plein en hij kijkt uitdagend naar de terraszitters. Zijn hondje neemt dezelfde houding aan. Hij hengelt naar aandacht, naar een gesprek of misschien wel naar een gratis consumptie. Hij is niet te beroerd om een vrouw, via haar man, een complimentje te maken en zegt dan bijvoorbeeld: “Meneer, als ik naast zo’n mooie vrouw zat, zou ik de hele avond een grote glimlach op mijn gezicht hebben”. Ik vraag mij af of hij op deze manier ooit de verkeerde man zal treffen en forse klappen kan oplopen. Maar neen, daar is hij te broos en te onschuldig voor. Zo werkt hij alle terrassen af en vult daarmee zijn avond. Hij heeft ook iets zieligs, iets tragischs, iets eenzaams, maar wat het precies is en waarom hij doet wat hij doet, daar kom ik niet uit.

Martin Wings