Als u nu echt merkwaardige exemplaren van de menselijke soort wilt aanschouwen, dan moet u eens gaan kijken bij de aankomst van de Kennedymars of een andere grote georganiseerde wandeltocht. U moet dan wel zorgen dat u er op tijd bij bent, als de eerste kilometervreters binnenkomen. Later op de dag komen groepjes vrienden en vriendinnen binnen, die het ook eens wilden meemaken. Herkenbaar aan hun rode of asgrauwe hoofden en blitse outfits. De totale uitputting nabij.

Nee, de echte wandelaar is een individualist en komt kiplekker over de finish. Hoe ziet die echte wandelaar er uit? Nukkig is het juiste woord. Vaak is het een man, hij draagt sandalen met geitenwollen sokken. Daarboven dunne, sterk behaarde beentjes, uiteraard draagt hij een korte broek die met bretels op zijn plaats wordt gehouden. Hij heeft aan de riem van die broek een ouderwetse veldfles hangen. Hij draagt een geruit shirt. Heeft een ruige baard, draagt een bril en op zijn hoofd staat een hoed. Die hoed kan variëren van een cowboyhoed, tot een alpinopet. Het rugzakje moet ik niet vergeten, heel belangrijk. Variaties in het geschetste type zijn mogelijk, maar altijd denkt u: Wat komt daar voor een merkwaardige figuur binnen?

Het gaat dit type wandelaar niet om de route, het natuurschoon, het genieten van het wandelen of om intermenselijk contact. Ze hebben met niemand contact, lopen altijd alleen, het enige dat telt is de afstand en de te lopen tijd. Waar komen deze mensen vandaan, uit welk hol kruipen zij? Normaal zie je ze zelden of nooit in het straatbeeld. Dat komt omdat deze mensen er voor dag en dauw op uit trekken, u ligt dan nog in bed. Ik heb eens aan een wandeltocht van vijf kilometer meegedaan. Bij mijn vertrek om tien uur ‘s morgens kwamen er al uitslovers binnen die de veertig kilometer al hadden volbracht. Ach, ieder zijn hobby, maar naar een prettig terras lopen, is voor mij al meer dan genoeg.

Martin Wings